Aronia jest bardzo zdrowa zarówno w postaci surowej, jak i w postaci przetworów. Owoce aronii są bogate w witaminy i związki roślinne, które mają pozytywny wpływ na nasze zdrowie. Sprawdź, jakie właściwości lecznicze ma aronia!
Aronia i jej właściwości zdrowotne są nie do przecenienia. Jest ona
antidotum na choroby cywilizacyjne: nadciśnienie, miażdżycę, nowotwory i schorzenia oczu.
Dlaczego warto jeść aronię
Owoce aronii są źródłem ważnych minerałów. Dzięki swojemu potencjałowi przeciwutleniającemu łagodzą skutki chemioterapii i radioterapii stosowanej w leczeniu nowotworów. Po owoce aronii warto sięgnąć także wtedy, gdy dużo pracujemy przy komputerze. Nie tylko dlatego, że wspomagają regenerację narządu wzroku przez poprawianie ukrwienia, ale także niwelują skutki promieniowania monitorów. Owoce aronii uodporniają także na promieniowanie ultrafioletowe. Choć nie zastąpią kremów z filtrem ochronnym, wspomagają też mechanizmy obronne skóry. Aronię można stosować również w profilaktyce chorób neurodegeneracyjnych oraz jako remedium na problemy z pamięcią czy koncentracją. Poprawia ona elastyczność naczyń, przez co mózg jest lepiej ukrwiony.
Aronia: wartości odżywcze na 100 g
| Wartość energetyczna | 156 kcal |
| Białko ogółem | 2.89 g |
| Tłuszcz | 0.98 g |
| Węglowodany | 33.88 g (w tym cukry proste 14.22 g) |
| Błonnik | 17.0 g |
| Witamina C | 0.7 mg |
| Tiamina | 0.029 mg |
| Ryboflawina | 0.058 mg |
| Niacyna | 0.672 mg |
| Witamina B6 | 0.193 mg |
| Kwas foliowy | 10 µg |
| Witamina A | 43 IU |
| Witamina E | 0.75 mg |
| Witamina K | 29.3 µg |
| Wapń | 40 mg |
| Żelazo | 0.4 mg |
| Magnez | 21 mg |
| Fosfor | 45 mg |
| Potas | 309 mg |
| Sód | 2 mg |
| Cynk | 0.19 |
Aronia: właściwości zdrowotne
Aronia zawiera dużo witaminy P. Witamina P to nic innego jak bioflawonoidy, czyli substancje fitochemiczne występujące w roślinach. Są to barwniki, które nadają kolor zwłaszcza owocom. Pełnią jednak dodatkowo funkcje ochronne. Bronią rośliny przed bakteriami, wirusami i grzybami, a także przed szkodliwym działaniem słońca i inwazją insektów.Kiedy zjadamy bioflawonoidy z owocami i warzywami zaczynają pracować także w naszym organizmie. Działają jak witaminy i są cennymi przeciwutleniaczami. W aronii występują:
- flawonoidy: rutyna,
- kwercetyna,
- katechiny,
- antocyjany,
- leukocyjany, pomocne (m. in. w zwalczaniu wolnych rodników).
Oprócz bioflawonoidów aronia zawiera jeszcze witaminy: C, B2, B3, B9 (tzw. kwas foliowy) oraz witaminę E.
Bioflawonoidy poprawiają wchłanianie i działanie witaminy C, która z kolei wpływa korzystnie na działanie innego przeciwutleniacza - witaminy E. Przeciwutleniacze wspomagają siły obronne organizmu w ochronie komórek przed wolnymi rodnikami, które mogą powodować zmiany degeneracyjne oraz przyczyniać się do powstawania i rozwoju komórek rakowych. To właśnie im aronia zawdzięcza swoje właściwości zdrowotne.
W aronii są także cenne makro- i mikroelementy potrzebne do tego, by prawidłowo przebiegały rozmaite procesy w organizmie:AGREST - to owoc, którego właściwości i wartości odżywcze powinny docenić zwłaszcza osoby, które skarżą się na zmęczone oczy. Agrest jest bowiem skarbnicą luteiny, która wspomaga pracę narządu wzrok. Poza tym agrest zawiera liczne witaminy i składniki mineralne, dzięki którym wykazuje inne działanie zdrowotne. Sprawdź, jakie właściwości ma agrest i ile ma kalorii.
Agrest to krzew o kolczastych pędach i drobnych jadalnych owocach, który należy do rodziny agrestowatych – tej samej co porzeczki. Jego właściwości i wartości odżywcze jako pierwsi przekonali się mieszkańcy południowej i środkowej Europy, Kaukazu, północnej Afryki i Ameryki Północnej, ponieważ stamtąd pochodzi. Winorośl Północy, bo tak dawniej był nazywany agrest, zawiera liczne witaminy, z których największy udział ma witamina A, oraz składniki mineralne. Poza tym agrest wyróżnia się sporą zawartością luteiny, pektyn (rodzaj błonnika) i kwasów organicznych.
Agrest wspomaga pracę oczu
Agrest jest jednym z owoców o najwyższej zawartości luteiny. Do tej grupy owoców zalicza się także nektarynki, jeżyny, awokado, kiwi, maliny i czarne porzeczki. Luteina należy do karotenoidów - silnych przeciwutleniaczy i barwników.Najwięcej karotenoidów można znaleźć w czerwonej odmianie agrestu, trochę mniej w zielonej, a najmniej - w odmianie białej. Luteina może zapobiegać chorobom przewlekłym, głównie chorobom układu krążenia, nowotworom i chorobom oczu (zwłaszcza zwyrodnieniu plamki żółtej). Luteina jest polecana osobom nadmiernie eksploatującym wzrok, np. długą pracą przy komputerze czy oglądaniem telewizji. Poza tym związek ten działa jak naturalny filtr chroniący oko przed promieniowaniem UVA i UVB. Luteina koncentruje się najczęściej w skórce i w miąższu owoców i warzyw. Warto wiedzieć Agrest - kalorie, wartości odżywcze (w 100 g)Wartość energetyczna - 44 kcal Białko ogółem - 0.88 g Tłuszcz - 0.58 g Węglowodany - 10.18 g Błonnik - 4.3 g Witaminy Witamina C - 27.7 mg Tiamina - 0.040 mg Ryboflawina - 0.030 mg Niacyna - 0.300 mg Witamina B6 - 0.080 mg Kwas foliowy - 6 µg Witamina A - 290 IU Witamina E - 0.37 mg Minerały Wapń - 25 mg Żelazo - 0.31 mg Magnez - 10 mg Fosfor - 27 mg Potas - 198 mg Sód - 1 mg Cynk - 0.12 mg
Agrest wspomaga trawienie Agrest zawiera kwasy - jabłkowy i cytrynowy - oraz pektyny, które wspomagają trawienie. Agrest polecany jest zwłaszcza osobom, które zmagają się z zaparciami, wzdęciami i innymi dolegliwościami trawiennymi. W tym pierwszym przypadku pomogą zwłaszcza suszone owoce. Suszony agrest można zmieszać z liśćmi herbaty lub zaparzać samodzielnie.
Agrest koi nerwy W składzie agrestu znajduje się sporo magnezu oraz witamin z grupy B, które wspomagają układ nerwowy, poprawiają pamięć i koncentrację oraz łagodzą objawy stresu.
Dekoracyjność:
Jak wygląda aktinidia
Aktinidia ostrolistna i pstrolistna są bardzo do siebie podobne – różnią się jedynie zabarwieniem liści i siłą wzrostu. Aktinidia ostrolistna dorasta do 15 m, podczas gdy pstrolistna tylko do 5 m. Liście aktinidii ostrolistnej są zielone (oprócz kilku odmian), a pstrolistnej są trójbarwne – zielono-biało-różowe. Oba gatunki ładnie przebarwiają się jesienią na intensywnie żółty kolor.Aktinidia kwitnie na początku maja. Jest rośliną dwupienną, zatem warunkiem ukazania się owoców na osobnikach żeńskich jest posadzenie w pobliżu przynajmniej jednego egzemplarza męskiego. Kwiaty są niewielkie i białe. Zapylone kwiaty żeńskie szybko przekształcają się w owoce wielkości 3-4 cm, o zielonej skórce, przypominające owoce agrestu, a które czasem nazywamy "mini-kiwi" (u aktinidii ostrolistnej). Dojrzewają w październiku i są jadalne.
Wymagania i uprawa aktinidii Uprawa aktinidii w ogrodzie jest umiarkowanie trudna. Najlepsze stanowisko to miejsce słoneczne. Gleba powinna być żyzna, dość wilgotna, gliniasta z domieszką torfu lub kompostu, o odczynie lekko kwaśnym do neutralnego (pH 5-6).Sadzonki aktinidii najlepiej sadzić i przesadzać późną jesienią lub wczesną wiosną. Warto zaznaczyć, że w większości przypadków zakwitają dopiero po około 3 latach od posadzenia.
Pielęgnacja aktinidii
Aktinidia to roślina wymagająca szczególnie w pierwszych latach uprawy. Trzeba ją intensywnie podlewać, zwłaszcza w czasie intensywnego wzrostu lub upałów. Warto ją też systematycznie nawozić (ale nie w pierwszym roku po posadzeniu). Aktinidia ma płytki ale szeroko rosnący system korzeniowy, dlatego nawóz można rozsypywać dalej od jej pnia.
Cięcie aktinidii jest bardzo istotne. Pierwsze, ograniczające rozrost pnącza, najlepiej wykonywać latem lub pod koniec zimy (luty/marzec). Następne, odmładzające należy robić co 3-4 lata. Dzięki odpowiedniemu przycinaniu roślina dobrze kwitnie i owocuje.
Szkodniki i choroby aktinidii Aktinidia nie jest podatna na choroby grzybowe, mszyce czy gąsienice, jednak pnącze to upodobały sobie koty, którym smakują szczególnie jego młode pędy młode sadzonki warto więc osłonić plastikową siatką.
Zastosowanie aktinidii w ogrodzie
Ze względu na dużą siłę wzrostu aktinidia potrzebuje dość dużo miejsca do rozpostarcia pędów. Podpory powinny być ażurowe (siatka, drewniane sztachety, metalowe pręty), aby roślina mogła się wokół nich owijać. Owoce aktinidii można jeść na surowo zawierają dużo wit. C, suszyć, dodawać do ciast lub robić z nich konfitury, wina czy nalewki.
Borówka amerykańska Borówka amerykańska, inaczej też określana jako borówka wysoka, to coraz chętniej uprawiany krzew, dający bardzo smaczne i pełne walorów odżywczych owoce. Nie w każdym ogrodzie jednak borówki rosną dobrze. Zobacz jak wygląda uprawa borówki amerykańskiej na działce, kiedy jest najlepszy czas na sadzenie borówek, a także jak wygląda pielęgnacja borówki w kolejnych latach uprawy. Oto moje sekrety jak wyhodować te pyszne owoce!
Jak wygląda borówka amerykańska?
Borówka amerykańska (Vaccinium corymbosum) to krzew należący do rodziny wrzosowatych (Ericaceae). Pędy borówki są silnie rozgałęzione, a rośliny mogą osiągać do 2,5 m wysokości. Liście borówki amerykańskiej są zielone, eliptyczne i skórzaste. Kwiaty o dzwonkowatej kremowobiałej koronie (czasami różowej) zebrane są w grona.
Owoce borówek to niewielkie, lekko spłaszczone jagody barwy ciemnoniebieskiej lub granatowej. Są jędrne, soczyste, zazwyczaj słodkie i bardzo smaczne. Nadają się do bezpośredniego spożycia, na przetwory i do mrożenia. Dość dobrze się przechowują i znoszą transport.
Jak kwitnie borówka amerykańska?
Borówka amerykańska kwitnie od kwietnia do maja, a późne odmiany nawet do czerwca. Kwiaty borówki amerykańskiej są dzwonkowate i mają białą, zielonkawą lub różową barwę. Zapylane są głównie przez pszczoły i trzmiele. Kiedy owocuje borówka amerykańska?
Owoce borówki amerykańskiej dojrzewają od połowy lipca do września, w zależności od odmiany:
- odmiany wczesne borówki (np. "Bluetta" czy "Spartan") owocują już w połowie lipca,
- odmiany średnio wczesne borówki owocują w sierpniu (np. "Bluegold" czy "Pink Lemonade"),
- późne odmiany borówki amerykańskiej owocują do końca września (np. "Elliot" czy "Elizabeth")
Borówka amerykańska - właściwości
Owoce borówki amerykańskiej są nie tylko doskonałe w smaku ale też posiadają liczne właściwości odżywcze i zdrowotne. Wpływają dobroczynnie na pracę jelit, obniżają poziom "złego" cholesterolu, a nawet dodatnio wpływają na przemiany hormonalne dokonujące się w naszych organizmach.
Owoce borówek znane są także z właściwości przeciwnowotworowych. Przy tych zaletach są mało kaloryczne (100 gram owoców borówki to zaledwie 57 kcal) zatem ich spożywanie nie grozi przytyciem. Ale borówka amerykańska to nie tylko owoc dla odchudzających się. Owoce borówek są doskonałe dla diabetyków, ponieważ ich indeks glikemiczny wynosi zaledwie 55.
Właściwości zdrowotne borówka amerykańska zawdzięcza wysokiej zawartości witamin i minerałów. Na szczególną uwagę zasługują tutaj: witamina C, tiamina, ryboflawina, niacyna, witaminy B6, A, E, K oraz kwas foliowy. Owoce borówek wyróżniają się również wysoką zawartością potasu, fosforu, wapnia, magnezu, sodu, żelaza, selenu oraz cynku.
Nie bez znaczenia są też zawarte w jagodach borówki:
- polifenole (wykazują działanie antyoksydacyjne, dzięki czemu zapobiegają powstawaniu nowotworów oraz chorób układu krążenia),
- fitoestrogeny (regulują poziom cholesterolu),
- antocyjany (obniżają ciśnienie krwi),
- błonnik i garbniki (poprawiają pracę jelit i ułatwiają usuwanie toksyn z organizmu).
Borówka amerykańska - uprawa i wymagania
Borówka amerykańska lubi stanowiska słoneczne, ciepłe i zaciszne. Borówki to krzewy owocowe kwasolubne, a odczyn pH ziemi pod borówkę powinien wynosić od 3,8 do 4,8. Jeżeli ziemia nie będzie odpowiednio kwaśna, wzrost roślin będzie zahamowany, owocowanie bardzo słabe, rośliny łatwo będą zapadać na choroby. Bardzo często pierwszym objawem niedostatecznego zakwaszenia ziemi są czerwone liście borówki amerykańskiej. Takie przebarwienie liści to efekt braku fosforu, którego borówka nie może pobrać z gleby właśnie przy zbyt wysokim odczynie pH podłoża.
Borówka amerykańska - sadzenie
W przypadku uprawy borówki amerykańskiej zaleca się sadzenie krzewów dwuletnich, gdyż mają już dobrze rozwinięty system korzeniowy, przyjmują się dobrze, a w następnym roku zaczynają owocować. Jednoroczne krzewy borówki amerykańskiej wymagają szczególnej opieki i będą owocować dopiero po kolejnych dwóch latach.
Odległość pomiędzy roślinami zależy od siły wzrostu krzewów oraz od rodzaju gleby. Obecnie na plantacjach borówki wysokiej krzewy sadzi się w rozstawie 3 m pomiędzy rzędami, a w rzędzie rośliny co 1,2 do 2 m. Umożliwia to mechaniczną uprawę i wygodny zbiór. W uprawie amatorskiej na działce wystarczą odstępy między rzędami 2,5 m i 1 m w rzędzie. W celu dobrego nasłonecznienia borówkowych krzewów rzędy powinny biec w kierunku północ-południe.
Czarny bez to krzew powszechnie porastający nieużytki i przydroża - tak wszędobylski, że wiele osób uważa go za roślinę nieciekawą i nie godną uwagi. A szkoda, bo czarny bez zastosowanie może mieć w ogrodzie jako roślina ozdobna oraz źródło kwiatów, owoców i liści o cennych właściwościach leczniczych. Ponadto uprawa bzu czarnego jest bardzo łatwa. Zobacz jak wygląda bez czarny, poznaj najciekawsze odmiany ozdobne czarnego bzu i możliwości jego zastosowania w ogrodzie.
Jak wygląda czarny bez
Czarny bez, określany też jako dziki bez czarny, w warunkach naturalnych przyjmuje formę rozłożystego krzewu i osiąga niejednokrotnie wysokość ponad 5 metrów, przez co w starszym wieku bardziej przypomina niskie drzewo o wielu pniach. Pędy tej rośliny pokryte są szarą, chropowatą, z wiekiem coraz bardziej spękaną korą.
Kwiaty czarnego bzu są pojedyncze i niepozorne, ale zebrane w duże baldachogrona o średnicy od 10 do 20 cm przyciągają z daleka wzrok. Ich aromat z daleka przyjemny dla nosa, po zbliżeniu się do rośliny staje się, delikatnie mówiąc, "męczący". Kwiaty bzu czarnego mają barwę białą i pojawiają się w okresie od czerwca do lipca, przyciągając wiele pszczół.
Owoce czarnego bzu pojawiają się w okresie od sierpnia do września i pozostają na roślinie jeszcze w październiku. Są kuliste, o średnicy do 8 mm, barwy ciemno fioletowej, niemal czarne. Od owoców właśnie pochodzi nazwa bez czarny. Stanowią one przysmak dla ptaków, które przy okazji na duże odległości rozsiewają nasiona bzu czarnego. Liście bez czarny ma zielone, złożone z 3-9 (najczęściej 5) jajowatych, ostro piłkowanych listków osiągających do 9 cm długości. Liście bzu czarnego po roztarciu wydzielają duszący zapach, podobnie jak kwiaty.
Bez czarny - właściwości lecznicze Właściwości lecznicze bzu czarnego sprawiają, że gatunek Sambucus nigra ma szerokie zastosowanie w ziołolecznictwie i medycynie naturalnej. Przydatne są zarówno kwiaty i owoce czarnego bzu, jak i liście tej rośliny.
Kwiaty czarnego bzu zawierają duże ilości flawonoidów, kwasów fenelowych i organicznych, a ponadto garbniki, olejek, śluzy, triterpeny, sterole i sole mineralne. Wykorzystuje się je przygotowując rozmaite preparaty lecznicze z kwiatów czarnego bzu.
W owocach bzu czarnego jest sporo glikozydów antocyjanowych, cukrów, pektyn, garbników, rzadkich kwasów organicznych (m.in. szikimowy), rutyny, a także witaminy C, witamin z grupy B i prowitaminy A. Za czarny kolor owoców odpowiada barwnik sambucyjanina, która wykazuje silne właściwości antynowotworowe, wspomagające odporność i układ krwionośny.
Czarny bez - zastosowanie
Bez czarny zastosowanie ma przede wszystkim lecznicze. Z kwiatów czarnego bzu przygotowuje się napary wykorzystywane w leczeniu przeziębień, katarów i chorób reumatycznych. Mają one działanie moczopędne, napotne i przeciwgorączkowe, a także wykrztuśne. Jako surowiec zielarski kwiaty bzu czarnego zbiera się gdy rozkwitną ale jeszcze nie przekwitają. Ścina się je całymi baldachami i suszy w przewiewnym i suchym miejscu, rozkładając cienką warstwą. Suszenie kwiatów czarnego bzu pozwala zachować ich cenne właściwości lecznicze na długi czas.
Owoce czarnego bzu są znakomitym produktem do produkcji soków i konfitur wzmacniających odporność w czasie jesieni i zimy. Ponoć najlepsze są te, zbierane zaraz po pierwszych przymrozkach. Należy jednak pamiętać, iż świeżych owoców czarnego bzu nie wolno zjadać. Nadają się one do spożycia dopiero po zagotowaniu lub usmażeniu bez przykrycia. Jeżeli z owoców przyrządza się przetwory, takie jak kompoty, galaretki, dżemy, wina, to należy oddzielić od nich pestki, przecierając je przez sito. Zbiera się tylko owoce w pełni dojrzałe, najlepiej po pierwszym jesiennym przymrozku.
Czarny bez - rozmnażanie
Rozmnażanie czarnego bzu prowadzi się przez sadzonki zdrewniałe, cięte w okresie bezlistnym i ukorzeniane w wilgotnej glebie w lekkim cieniu. Na takie sadzonki, późna jesienią, po opadnięciu liści, pobiera się pędy roczne. Pobrane fragmenty pędów przycinamy w taki sposób, aby każda sadzonka miała 4-6 oczek. Sadzimy je głęboko, pozostawiając tylko 2 oczka nad ziemią. Sadzonki bzu czarnego ukorzeniają się dość szybko i po roku można je posadzić na miejsce docelowe. W ten sposób rozmnożony bez czarny obficie zaowocuje po 3-4 latach.
Bez czarny można też rozmnażać przez sadzonki zielne. Można je pobierać od połowy czerwca do połowy lipca z nowych przyrostów. Odcinek pędu powinien mieć 2-4 liście. Przed sadzeniem dolne liście się usuwa, pozostawiając tylko 2 górne. Rośliny po posadzeniu trzeba często zraszać aby zapewnić im odpowiednią wilgotność. W przeciwnym razie łatwo uschną. Z tego względu rozmnażanie bzu czarnego przez sadzonki zdrewniałe jest nieco łatwiejsze.
Jesienią można też wysiewać nasiona, które należy wydobyć z owców. Jednak rozmnażanie czarnego bzu z nasion wymaga najwięcej cierpliwości, a w przypadku odmian ozdobnych, rośliny nie powtórzą cech rośliny matecznej. Dlatego odmiany ozdobne bzu rozmnażamy wyłącznie z sadzonek.
Jak ciąć czarny bez?
Dla prawidłowego wzrostu i obfitego owocowania czarny bez wymaga regularnego cięcia.
Cięcie prześwietlające bzu czarnego prowadzi się po zbiorach owoców. Można je wykonać jeszcze jesienią, zaraz po zbiorze lub w okresie zimowym. Zasadniczo najlepszy termin przycinania czarnego bzu to właśnie miesiące zimowe. Unikajmy jednak cięcia w czasie dużych mrozów. Jeśli pogoda nie sprzyja, cięcie czarnego bzu można opóźnić do początku wiosny ale trzeba zdążyć zanim na roślinie zaczną się pojawiać liście.
Decydując się na cięcie czarnego bzu, warto wiedzieć, że najobficiej roślina ta owocuje na pędach dwuletnich. Naszym celem jest zatem usuwanie wszystkich pędów starszych oraz pędów dwuletnich, które szczyt owocowania mają już za sobą. Pędy te ścinamy dość krótko nad ziemią. W ich miejsce wiosną wybije kilka długopędów na wysokość od 1,2 do 2 m. To na nich w następnym roku obficie pojawią się owoce.
Optymalne warunki owocowania i wygodny zbiór owoców bzu czarnego zapewnimy sobie, gdy roślina będzie miała od 6-12 pędów jednorocznych i dwuletnich. Starszych pędów nie ma sensu utrzymywać na krzewie.
Berberys Berberys doskonale nadaje się na żywopłoty, ale piękną ozdobę może stanowić również jedna roślina tego gatunku krzewu. Oto najważniejsze informacje o berberysie – jego rodzaje, wymagania, zasady cięcia. Wyjaśnimy też jakie jest zastosowanie berberysu zwyczajnego – do czego można użyć mające właściwości lecznicze owoce berberysu mają dużą zawartość witaminy c oraz jak poprawnie sadzić berberys i pielęgnować sadzonki berberysów. Krzew berberysu – najważniejsze informacje
| Kategoria | krzew |
| Wysokość | 40 cm – 4 m |
| Barwy | czerwona, żółta, zielona, brązowa, fioletowa |
| Gleba | obojętna lub lekko kwaśna, piaszczysto-gliniasta, przepuszczalna |
| Wilgotność gleby | średnia |
| Stanowisko | stanowiska słoneczne, półcieniste |
| Kwitnienie | od maja do czerwca |
| Odporność na mróz | tak, do -25 stopni C |
| Rozmnażanie | rozmnożyć berberys można przez siew lub sadzonki |
| Czas sadzenia | wiosna, jesień |
| Czas wysiewu | jesień |
| Przeznaczenie | żywopłot, rabata, taras, balkon, roślina okrywowa, na ogródek skalny |
Camu Camu 
CAMU CAMU
Camu
camu to jagody, których działanie i właściwości lecznicze znajdują zastosowanie
w medycynie naturalnej krajów Ameryki Łacińskiej od setek lat. Jagody camu
camu, które należą do grupy superfoods, czyli superżywności, mają wyjątkowe
wartości odżywcze. Przede wszystkim są skarbnicą witaminy C, a także beta-karotenu
i przeciwutleniaczy. Jakie jeszcze wartości odżywcze mają owoce camu camu?
Jakie jest ich działanie lecznicze? Camu
camu (Myrciaria dubia) to krzew rosnący w
południowoamerykańskich lasach deszczowych. Wytwarza owoce, które rdzenne
plemiona amazońskie zbierają, suszą i stosują jako lekarstwo. W medycynie
naturalnej jagody camu camu znajdują zastosowanie w leczeniu astmy, przeziębienia, obrzęków, zapalenia
wątroby oraz zwyrodnieniowej choroby stawów. Pomagają też w ochronie mózgu i
układu nerwowego przed chorobami zwyrodnieniowymi, takimi jak choroba
Alzheimera i demencja. Warto wiedzieć Pozostałe wartości odżywcze camu camu (w 100 g
świeżych owoców niedojrzałych/dojrzałych)Węglowodany
- 7.9/8.6 g, w tym
- fruktoza: 0.3/0.7 g-
glukoza: 0.2/0.5 g
Białko - 0.53/0.71 g Błonnik - 2.50/2.40 gWitaminy i minerałyRyboflawina – 0.09/0.09
mgNiacyna - 470/680 μgBeta
karoten - 0.113/0.147 mgWapń
– 12.1/13.2 mgSód – 2.66/3.45 mg
Camu camu wzmacnia układ
odpornościowy
Camu camu jest bogatym źródłem nie tylko witaminy C. Badania naukowe wykazały, że miąższ camu camu obfituje również we flawonoidy. W sumie rozróżniono ponad 30 związków fenolowych. Dzięki ich zawartości spożywanie owoców camu camu spowalnia procesy starzenia oraz wzmacnia układ odpornościowy.²
Camu camu może zapobiec chorobom serca
Wysoka zawartość karotenoidów (wśród
których aż 45-55 proc. stanowi luteina) sprawia, iż owoce camu camu zmniejszają
ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia.² Karotenoidy obniżają poziom złego cholesterolu, a co za tym idzie - zapobiegają miażdżycy, a dalej chorobom serca, takim jak zawał czy udar mózgu.
O prawidłową pracę serca dba także witamina C, która uszczelnia i wzmacnia
naczynia krwionośne, co zapobiega łatwemu tworzeniu się sińców, krwotoków czy
krwawień dziąseł. Hamuje także utlenianie „złego” cholesterolu LDL, a co za tym
idzie – doprowadza do zmniejszenia zmian miażdżycowych. Poza tym kwas
askorbinowy bierze udział w regulacji ciśnienia tętniczego.
Camu camu na zdrowe oczy
Karotenoidy zapewniają także prawidłowe funkcjonowanie wzroku, zwłaszcza o
zmierzchu. Witamina A, w którą jest przekształcany beta-karoten (jeden
z karotenoidów zawarty w owocach camu camu), jest składnikiem barwnika
wzrokowego występującego w siatkówce oka, pozwalającego widzieć w półmroku.
Karotenoidy chronią też siatkówkę oka przed uszkodzeniami wywołanymi przez wolne rodniki. Ich niedobór w diecie może być jednym z czynników ryzyka rozwoju AMD. Czereśnie jadalne owoce wiśni ptasiej, zwanej także czereśnią, trześnią, u odmian uprawnych nierzadko też pochodzenia mieszańcowego w wyniku krzyżowania z wiśnią pospolitą i w takim przypadku zwane też czerechami
Właściwości czereśni Owoce kuliste typu pestkowca U roślin dziko rosnących niewielkich rozmiarów i o niewielkich walorach smakowych. U odmian uprawnych bardzo zróżnicowane w smaku, wielkości, barwie i konsystencji. W sumie znanych jest ponad tysiąc odmian czereśni. Wyróżnia się dwie zasadnicze grupy odmian dający owoce zwane „sercówkami” (var. juliana) i „chrząstkami” (var. duracina). Te pierwsze mają miąższ miękki, soczysty, a drugie bardziej zwarty, jędrny i są odporniejsze na transport. Owoce mogą mieć barwę żółtą, czerwoną, do bardzo ciemnoczerwonej, niemal czarnej. Popularne odmiany mają owoce średnie, duże i bardzo duże o masie od ok. 4 do 11 g. Zbierane są u odmian wczesnych na początku czerwca, a sezon na te owoce kończy się u odmian późnych w końcu lipca.Czereśnie mają wartość kaloryczną wynoszącą 63 kcal oraz wartość energetyczną 265 kJ na 100 g. Są bogate w węglowodany, składniki mineralne i witaminę C. Zawierają bowiem 13,3 g węglowodanów przyswajalnych (glukoza 6,1 g; fruktoza 5,4 g; sacharoza 0,5 g) na 100 g produktu, a także 1,3 g błonnika pokarmowego. Czereśnie są znacznym źródłem potasu (202 mg/100 g). Z witamin szczególnie dużo zawierają kwasu askorbinowego (15 mg/100 g) oraz β-karotenu (69 µg/100 g) i witaminy A (12 µg/100 g). Wspomnieć należy również o dużej zawartości kwasu asparaginowego (61,2 mg/100 g), największej spośród owoców uprawianych w Polsce.
Cytryna
to
roślina z rodziny rutowatych (Rutaceae Juss.),
której stosowanym surowcem jest owoc. Przypuszcza się, że cytryna to
krzyżówka limy i cytronu. Cytryna występuje na obszarach o ciepłym i
łagodnym klimacie, głównie w rejonie Morza Śródziemnego.
W pigułce
·
Cytryna jest owocem niskokalorycznym (24,4 kcal/szt.) o wysokiej zawartości
witaminy C (44,5 mg/szt.) i kwasu cytrynowego
·
Spożywanie soku cytrynowego może wspomagać leczenie kamieni
nerkowych/moczowych
·
Sok cytrynowy ułatwia wchłanianie składników mineralnych (m.in. wapnia,
fosforu i żelaza)
·
Stosowanie soku cytrynowego w obecności posiłku może łagodzić wzrost
stężenia glukozy we krwi
·
Sok cytrynowy posiada właściwości antybakteryjne i przeciwgrzybicze
·
Cytrynie przypisuje się działanie ochronne na wątrobę i przeciwnowotworowe
·
Prawdopodobnie sok z cytryny nie ma właściwości odchudzających
· Spożywanie wysokich ilości soku cytrynowego może prowadzić do uszkodzenia szkliwa zębów
Jakie wartości odżywcze ma cytryna
Głównym składnikiem występującym w cytrynie jest woda (74,8%). Cytryna jest owocem niskokalorycznym. Jej wartość energetyczna wynosi 24,4 kcal/1 sztukę. Kaloryczność cytryny wynika głównie z zawartości węglowodanów (7,83 g/1 szt.). W śladowych ilościach obecne są białko (0,92 g/1 szt.) i tłuszcze (0,25 g/1 szt.). W cytrynie znajduje się również błonnik pokarmowy w ilości 2,35 g/1 szt.
Zawartość poszczególnych witamin w cytrynie bez skórki (w przeliczeniu na 1 sztukę = ok. 80 g) wygląda następująco:
- Witamina C - 44,5 mg (55,6% RWS)
- Witamina B6 - 0,07 mg (5,0% RWS)
- Kwas foliowy - 9,24 µg (4,6% RWS)
- Witamina B1 - 0,03 mg (2,7% RWS)
- Witamina B2 - 0,03 (1,4% RWS)
- Witamina E - 0,13 mg (1,1% RWS)
- Niacyna - 0,08 mg (0,5% RWS)
- Witamina A - 0,84 µg (0,1% RWS)
Pomimo, że w cytrynie znajduje się stosunkowo dużo witaminy C, to ze względu na to, że nie spożywa jej się powszechnie w dużych ilościach, nie jest ona dobrym źródłem pokarmowym tego składnika.
W cytrynie znajdują się również następujące składniki mineralne:
- Potas - 116 mg (5,8% RWS)
- Żelazo - 0,5 mg (3,6% RWS)
- Wapń - 21,8 mg (2,7% RWS)
- Fosfor - 13,4 mg (1,9% RWS)
- Magnez - 6,72 mg (1,8% RWS)
- Cynk - 0,05 mg (0,5% RWS)
- Miedź - 0,03 mg (3,0% RWS)
- Mangan - 0,03 mg (1,5% RWS)
Dodatkowo cytryna jest bardzo dobrym źródłem kwasu cytrynowego. Zawartość kwasu cytrynowego w soku cytrynowym wynosi 3,4-4,8 g/100 ml.
Najważniejszą grupę związków bioaktywnych w owocu i soku cytrynowym stanowią polifenole, w tym głównie flawonoidy takie, jak:
- Hesperydyna
- Hesperytyna
- Eriocytryna
- Naringina
- Apigenina
- Diosmina
- Eriodiktiol
- Kwercetyna
- Witeksyna
