Międzywodzie 
Międzywodzie (do 1945 niem. Heidebrink) – wieś w północnej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, w gminie Dziwnów. Miejscowość wypoczynkowa z letnim kąpieliskiem na wyspie Wolin.Według danych z 31 grudnia 2009 r. wieś miała 635 stałych mieszkańców.
Położenie Miejscowość położona we wschodniej części wyspy Wolin na Półwyspie Międzywodzkim, pomiędzy Bałtykiem a Zalewem Kamieńskim – stąd nazwa wsi. Leży przy drodze wojewódzkiej nr 102 Międzyzdroje – Kołobrzeg, między Kołczewem (7 km) a Dziwnowem 5 km. Około 1 km za Międzywodziem w kierunku zachodnim znajduje się lokalna droga do Wolina trasa turystyczna.W latach 1946–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa szczecińskiego. Historia Pierwsze kąpielisko powstało na przełomie XIX-XX wieku, do 1939 rozwijało się w bardzo powoli. Po II wojnie światowej nastąpił znaczny rozwój, powstała promenada widokowa na wale wydm, wybudowano liczne ośrodki wczasowe i kolonijne, bibliotekę, punkt ochrony zdrowia i posterunek Milicji ObywatelskiejW latach 1992–2000 w Międzywodziu była ustalona przystań morska.W latach 1974–2005 Międzywodzie miało status miejscowości spełniającej warunki do prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego, dzięki czemu mogły być prowadzone tu zakłady lecznictwa. W oparciu o właściwości warunków naturalnych ustalono dla zakładów lecznictwa w Międzywodziu kierunki leczenia: choroby narządów ruchu i reumatyczne oraz kierunek klimatyczno-usprawniający Międzyzdroje 
miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie kamieńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Międzyzdroje, położone nad Morzem Bałtyckim, na wyspie Wolin. Według danych z 31 grudnia 2010 miasto liczyło 5479 mieszkańców.
Międzyzdroje są ośrodkiem wypoczynkowym i turystycznym. W mieście znajduje się siedziba dyrekcji Wolińskiego Parku Narodowego. Popularną letnią imprezą rozrywkową jest organizowany corocznie w lipcu Europejski Festiwal Gwiazd.
Nazwa Nazwa Międzyzdroje jest rodzaju niemęskoosobowego i oznacza miejsce między zdrojami. Poprawna forma dopełniacza brzmi: MiędzyzdrojówPołożenie Międzyzdroje leżą w północno-zachodniej części woj. zachodniopomorskiego, w zachodniej części powiatu kamieńskiego, w zachodniej części gminy Międzyzdroje.
Miasto znajduje się nad Zatoką Pomorską, w środkowej części wybrzeża wyspy Wolin, 14 km na północny wschód od Świnoujścia, 14 km na północny zachód od miasta Wolina i 21 km na południowy zachód od Kamienia Pomorskiego. 3 km na południowy zachód od niego położone jest jezioro Wicko Małe, zatoka Zalewu Szczecińskiego. Międzyzdroje od wschodu i południa graniczą z terenami Wolińskiego Parku Narodowego.Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosi 4,50 km².W latach 1946–1998 miasto administracyjnie należało do woj. szczecińskiego. Środowisko naturalne Część wschodnia Międzyzdrojów leży na zachodnich stokach morenowego Pasma Wolińskiego, na którym w odległości 4–5 km dominują wzniesienia Gosań i Grzywacz, a na południe od miasta Leśnogóra (91 m n.p.m.).
Miasto znajduje się na pograniczu części polodowcowej i części naniesionej przez wody, stąd w jego granicach występują elementy kompleksów siedliskowych Półwyspu Przytorskiego (plaża, wydmy, torfowiska), jak i elementy wysoczyzny polodowcowej klify, wzgórza morenowe.
W Międzyzdrojach zauważalne są silna antropopresja i niszczenie pasa wydm nadmorskich, będących naturalną ochroną terenów nadmorskich. Miasto jest położone nad Zatoką Pomorską, nad wąskim pasem wydm, który jest intensywnie zagospodarowany przez infrastrukturę turystyczną. W kilku miejscach grzbiet nadmorskiego wału został zabudowany przez punkty gastronomiczne i hotel Amber Baltic. W zachodniej części Międzyzdrojów na fragmencie wydmy wybudowano deptak spacerowy. Środkową część wybrzeża wydmowego pokrywają skwery i park miejski. We wschodniej części Międzyzdrojów, gdzie wybrzeże wydmowe przechodzi w klif, znajduje się przystań morska. Na pas wydm wpłynęła także rozbudowa mola spacerowego.
Głównym ciekiem wodnym jest struga Stary Zdrój, która wypływa z centrum Międzyzdrojów w kierunku południowym, gdzie uchodzi do jeziora Wicko Małe. Przyroda Według danych z 2005 roku miasto obejmowało 73 ha lasów i gruntów leśnych, 60 ha użytków rolnych. Międzyzdroje otoczone są na lądzie obszarem „Wolin i Uznam”, a od morza strefą „Ostoja na Zatoce Pomorskiej”, będącymi specjalnymi obszarami ochrony przyrody programu Natura 2000. W mieście znajdują się pomniki przyrody i drzewa pomnikowe
- buki „Króla Władysława IV” – 3 buki o obwodach 420, 325, 320 cm
- cis „Jadwiga” – cis pospolity o obwodzie 94 cm (ul. Zwycięstwa 41)
- cis „Jagiełło” – cis pospolity o obwodzie 140 cm (ul. Zwycięstwa 41)
- cisy „Strażnicy Księcia” – cisy pospolite o wysokości 5 m (ul. Gryfa Pomorskiego i ul. Krótka)
- dąb „Bolko” – dąb szypułkowy o obwodzie 435 cm, wysokość 22 m (ul. Kolejowa i ul. Leśna)
- dąb „Karczmarz” – dąb bezszypułkowy o obwodzie 415 cm, wysokość 24 m (ul. Gryfa Pomorskiego i ul. Spokojna),
- dąb „Regalinda” – o obwodzie 460 cm (ul. Kolejowa – Leśne Ustronie)
- dąb „Storrada” – dąb szypułkowy o obwodzie 310 cm (ul. Kolejowa 24)
- dąb „Szwedzki”
- dąb „Telesfor” – dąb szypułkowy o obwodzie 465 cm, wysokość 24 m, wiek około 500 lat (ul. Gryfa Pomorskiego i ul. Wesoła).
- robinia z bluszczem o obwodzie 195 cm, wysokość 15 m (ul. Zdrojowa)
- jesion mannowy „Gryf” – trójpienne drzewo o obwodzie pni 62 cm, 52 cm, 48 cm i wysokości ok. 8 m, rosnące przy ulicy Bohaterów Warszawy
- 0,5 km na południowy zachód od osiedla Lubiewo (skrzyżowanie ulic Wolińskiej z Nowomyśliwską) – ścieżka dydaktyczna „Paprocie”, dł. 3 km, 10 przystanków z tablicami poglądowymi.
Większość międzyzdrojskich pomników przyrody powołano na przełomie lat 2003/2004. W połowie 2015 r. było ich 30 Turystyka Na atrakcyjność turystyczną Międzyzdrojów wpływa położenie geograficzno-przyrodnicze. Na obszarze miasta ustalono 2 kąpieliska nadmorskie, tj. kąpielisko Międzyzdroje Zachód (od mola na zachód 500 m) z wyłączeniem 50-metrowego pasa bezpieczeństwa, oraz kąpielisko Międzyzdroje Wschód (od mola na wschód 500 m). Walorami turystycznymi miasta są: położenie nad morzem, piaszczyste plaże, wzniesienia w Paśmie Wolińskim, bliskość Wolińskiego Parku Narodowego, historyczne zabudowania uzdrowiskowe i Park Zdrojowy w nadmorskiej części miasta. Do atrakcji turystycznych Międzyzdrojów można zaliczyć:
- Promenadę Gwiazd
- molo o długości 395 m, będące także przystanią morską, skąd odbywają się rejsy do Świnoujścia i niemieckich portów Uznamu,
- gabinet figur woskowych Gabinet Gwiazd,
- oceanarium Międzyzdroje
- kino „Eva”, otwarte w 2009 roku
- obiekty Wolińskiego Parku Narodowego, w którym znajdują się: Zagroda Pokazowa Żubrów oraz Muzeum Przyrodnicze z żywymi bielikami w wolierach,
- punkty widokowe: Kawcza i Gosań,
- kościół św. Piotra Apostoła,
- kaplica Stella Matutina.
Międzyzdroje w 2007 roku miały: 10 hoteli, 2 pensjonaty, 1 zakład uzdrowiskowy, 22 ośrodki wczasowe, 2 ośrodki szkoleniowo-wypoczynkowe, 1 ośrodek kolonijny, 2 pola biwakowe, 4 zespoły ogólnodostępnych domków turystycznych i 5 innych obiektów zbiorowego zakwaterowania
Miasto w sezonie 2007 posiadało 6546 miejsc noclegowych, w tym 2638 całorocznych. Według danych GUSu w ciągu całego 2007 roku z noclegu w Międzyzdrojach skorzystało 106 688 osób, z czego 25% stanowili turyści zagraniczni Architektura Układ przestrzenny tworzą 69 ulic z placem Neptuna oraz osiedle mieszkalne Lubiewo. Nadmorska część miasta Międzyzdroje skupia historyczne zabudowania kurortu i Park Zdrojowy, które są objęte ochroną konserwatorską. Część obszaru położona u podnóża Kawczej jest zabudowana wysokimi budynkami wypierającymi zabudowę historyczną. Wschodnia część miasta stanowi obszar zurbanizowany o zróżnicowanym sposobie użytkowania, właściwym dla centralnej części miasta, strefy podmiejskiej i osiedla mieszkaniowego.Charakterystycznym obiektem w Międzyzdrojach jest molo żelbetowe o długości 395 m, przy którego końcu znajduje się przystań żeglugi przybrzeżnej.Po wschodniej stronie wejścia na molo ustawiona jest szafka meteorologiczna z przełomu XIX/XX w., będąca obiektem małej architektury. Przeszklona witryna z termometrem, higrometrem i barometrem, informuje spacerujących kuracjuszy i turystów o stanie pogody. Dekoracja odlanego trzonu naśladuje wykończenie snycerskie. Szafkę zwieńczają tympanony (zwrócone w cztery strony świata) z przedstawieniem scenek zoomorficznych: piejący kogut – wschód, pszczoły wokół ula – południe, lecąca sowa – zachód, nietoperz – północ. Została uratowana przed zniszczeniem i odnowiona z inicjatywy miejscowych działaczy PTTK. Po przestawieniu wieżyczki w inne miejsce nie pokrywa się ze stronami świata. Historia W XII wieku na terenie dzisiejszych Międzyzdrojów istniały dwie osady: Żelazo i Kępieńce, obie na południe od miasta. Wieś Żelazo badacze lokują w rejonie obecnej wioski Zalesie, Kępieńce w rejonie dzisiejszego osiedla Lubiewo skrzyżowanie ulic Wolińskiej z Nowomyśliwską. W połowie XIII w., w centrum obecnych Międzyzdrojów u zbiegu ulic Krótkiej i Gryfa Pomorskiego powstała karczma, która obsługiwała główny trakt handlowy, biegnący przez Uznam do Kamienia Pomorskiego i Wolina. Pierwotna nazwa Misdroige, Misdroie zachowała się w XV-wiecznym akcie darowizny księcia Bogusława I na rzecz prepozytury katedralnej w Kamieniu Pomorskim. W 1579 znana była nazwa Mysdroye.
Po wojnie trzydziestoletniej tereny Międzyzdrojów i całą wyspę Wolin opanowali Szwedzi. W roku 1715 wyspę zajęli Prusacy.
W XVIII w. Anglicy odkryli i rozsławili właściwości morskich kąpieli. Wypoczynek nad morzem był w Europie coraz bardziej modny i powszechny.
Jeszcze do połowy XIX w. Międzyzdroje były biedną rybacką wioską. Początki istotnych przemian notuje się od 1832. W 1835 powstały na plaży pierwsze obiekty kąpieliskowe, a na przełomie XIX/XX w. miejscowość stała się modnym kurortem z zakładem solankowym, spacerową promenadą, Parkiem Zdrojowym, hotelami, pensjonatami i willami. 1 lipca 1895 oddano do użytku drewniane molo o długości 300 m. W 1913 Międzyzdroje odwiedziło 20 000 letników.
I i II wojna światowa oszczędziły miastu jakichkolwiek zniszczeń. 5 maja 1945 roku Niemcy opuścili miasto po walkach z żołnierzami radzieckimi z 19 Armii II Frontu Białoruskiego. Po 1945 Międzyzdroje zostały przyłączone do Polski. W 1947 miejscowość otrzymała prawa miejskie. Od lat 50. XX wieku powoli wznawiano działalność turystyczno-wypoczynkową. W latach 1972–1984 Międzyzdroje były częścią Świnoujścia. W 2004 oddano do użytku żelbetowe molo o długości 395 m. Świnoujście 
miasto na prawach powiatu, uzdrowisko w północno-zachodnim krańcu Polski, najdalej wysunięte na północny zachód miasto w kraju, w województwie zachodniopomorskim z portem morskim i kąpieliskiem, położone nad cieśniną Świną oraz nad Morzem Bałtyckim, jedyne w Polsce miasto położone na 3 dużych wyspach: Uznam, Wolin, Karsibór oraz na kilkudziesięciu (łącznie 44) wyspach i wysepkach. Według danych GUS z 30 czerwca 2021 r., Świnoujście liczyło 40 696 mieszkańców i było pod względem liczby ludności piątym (po Szczecinie, Koszalinie, Stargardzie oraz Kołobrzegu) miastem w województwie zachodniopomorskim. Granice Świnoujścia obejmują powierzchnię 197,23 km² 2. miejsce w województwie i 9. w kraju, z czego 91,23 km² to powierzchnia lądowa, a 106 km² to powierzchnia wód, w tym Zalewu Szczecińskiego, w wyniku czego miasto jest jednym z największych pod względem obszaru miast Polski. Miasto systematycznie powiększa swoją powierzchnię w wyniku sztormów oraz pogłębiania portu i toru wodnego. Według danych geodezyjnych z 30.03.2017 roku powierzchnia miasta wynosi 19 999,8 ha, czyli niemal 200 km². Położenie Miasto położone jest nad cieśniną Świną, która w północnej jego części łączy się z Morzem Bałtyckim, a południowej z Zalewem Szczecińskim. Leży na trzech zamieszkanych wyspach: Uznam (35 712 mieszkańców w 2010 r.), Wolin (4317 mieszkańców), Karsibór 703 mieszkańców oraz na 41 mniejszych niezamieszkanych wyspach. Świnoujście znajduje się w północno-zachodnim krańcu woj. zachodniopomorskiego (o współrzędnych 53°54′N 14°14′E). Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia gminy miejskiej wynosi 197,23 km². Co roku powierzchnia miasta powiększa się poprzez nanoszenie piasku na plaży przez prądy morskie. W ten sposób w ciągu ostatnich 200 lat linia brzegowa przesunęła się o 1,5 km. Obecnie świnoujska plaża w najszerszym odcinku ma 200 metrów, dzięki czemu jest najszerszą plażą w Polsce. Historia Pierwsze osady ludzkie na terenach, gdzie obecnie leży Świnoujście, pojawiły się już przed 5 tysiącami lat, na co wskazują znaleziska archeologiczne, a najstarsze zapisy dotyczące tych okolic sięgają XII wieku. Gród plemienia Wolinian został wymieniony po raz pierwszy w 875 przez Geografa Bawarskiego, w X wieku tereny nad Świną Mieszko I włączył do swego państwa. W wiekach późniejszych władali tu książęta pomorscy, którzy po obu stronach cieśniny wznosili grody warowne, kilkakrotnie niszczone przez duńskie najazdy w XII w. W 1170 i 1173 na obu brzegach Świny założono gródki strażnicze zniszczone najazdem duńskim w 1177 i odbudowane w latach 1181–1182. W latach 1185–1227 Świnoujście z całym Pomorzem Zachodnim stało się lennem Danii.W 1628 wojska cesarskie opanowały Bramę Świny i wybudowały umocnienia broniące dostępu na Świnę od strony morza.
24 czerwca 1630 na wyspie Uznam znalazły się wojska szwedzkie. Król Szwecji Gustaw II Adolf pięć dni spędził w Karsiborze. Kończący wojnę trzydziestoletnią (1618-48) pokój westfalski pozostawił miasto wraz z całym Pomorzem Zachodnim Szwecji do 1720, kiedy to Prusy odkupiły wyspy Wolin i Uznam za sumę 10 mln talarów w złocie.
W latach 1738–1740 wobec konieczności wnoszenia wysokich opłat za przepływanie cieśniną Peenestrom (ten akwen razem z Wolgast należał do Szwecji do 1815) rząd pruski postanowił umożliwić żeglugę Świną do Szczecina i rozpoczął pogłębianie jej głównego koryta. W 1743 na północ od wioski Swine powstało osiedle o nazwie Swinemünde, oficjalnie ogłoszone portem morskim w 1747 roku. Świnoujście uzyskało prawa miejskie od Fryderyka Wielkiego w 1765.
Wraz z XIX wiekiem rozpoczęła się rozbudowa portu – wybudowane zostało drewniane molo, pogłębiono tor wodny i miało miejsce wzniesienie latarni morskiej, wówczas znacznie poprawiły się warunki bezpieczeństwa żeglugi. Uruchomiona została regularna żegluga pasażerska, a pod koniec tegoż wieku, miasto uzyskało połączenie kolejowe z Berlinem. Wszystko to wpłynęło korzystnie na rozwój miasta.
Bramę Świny ujęto w latach 1818–1823 w dwa kamienne falochrony, a w latach 1875–1890 w celu usprawnienia żeglugi pomiędzy Szczecinem a Bałtykiem w południowo-wschodniej części wyspy Uznam przekopano Kanał Piastowski. W 1854 roku rozpoczęto budowę najwyższej wówczas w świecie latarni morskiej, którą uruchomiono już w grudniu 1857 roku. W 1824 miasto stało się kurortem, a w 1895, po odkryciu źródeł solanki i borowiny – uzdrowiskiem. W końcu XIX wieku w szybkim tempie powstała dzielnica uzdrowiskowa, oddzielona od centrum miasta parkiem. W drugiej połowie XIX wieku uzyskało połączenie kolejowe z Berlinem zniszczone w 1945 stacje Świnoujście Główne, Świnoujście Nieradków i Świnoujście Port. W czasie II wojny światowej funkcjonowała mała stocznia, port przeładunkowy oraz baza zaopatrzenia floty wojennej (okręty podwodne, kutry). Miasto i port zostały zniszczone głównie podczas nalotów alianckich 12 marca i 16 kwietnia 1945. Liczba ofiar przekroczyła 23 tysiące. Miasto poddało się Armii Czerwonej 5 maja 1945. Po zakończeniu II wojny światowej, na mocy układu poczdamskiego Świnoujście zostało najbardziej na zachód położonym polskim portem.
Na przełomie lat 40. i 50. powstało PPDiUR „Odra”. Zimą 1945/1946 w mieście doszło do mordów pozostałej na miejscu niemieckiej ludności cywilnej. IPN ocenia liczbę ofiar na ponad 40. Zdarzyły się też gwałty, pobicia i kaleczenia. Sprawcami tych zajść byli młodzi funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa i MO.
W 1948 r. rozpoczęto odbudowę i przebudowę portu Świnoujście z wojennego na handlowo – rybacki. Rozpoczęto też budowę wielkiego kombinatu rybnego, zbudowano olbrzymi basen i budynki przemysłowe, a 3 lata później przekazano do eksploatacji Bazę Rybacką. W ciągu trzech lat powstał wielki kombinat rybny, zarządzany przez samodzielne Przedsiębiorstwo Usług Rybackich Odra w Świnoujściu.
Dopiero 27 listopada 1950 r. rząd NRD wyraził zgodę na przekazanie Polsce ujęcia wody dla miasta Świnoujścia, położonego przy jeziorze Wolgastsee i wytyczeniu tam na nowo granicy. W czerwcu 1951 roku włączono do Polski obszar o powierzchni 76,5 ha wraz ze stacją uzdatniania wody, tworząc wysunięty w obszar niemiecki charakterystyczny cypel (tzw. Worek 53°54′49,11″N 14°11′11,18″E). W zamian Niemcom przyznano podobny obszar między ujęciem wody a Zatoką Pomorską.
Część uzdrowiskowa miasta zajmowana była przez wojska radzieckie do 1957, a do przełomu lat 80. i 90. w Świnoujściu istniała baza radzieckich okrętów wojennych wraz z zapleczem. Do 1972 r. miasto należało do powiatu wolińskiego. W 1959 roku powstało Państwowe Przedsiębiorstwo „Uzdrowisko Świnoujście”. Obecnie Uzdrowisko Świnoujście S.A. należy do największych i najnowocześniejszych w Polsce, a jej największym atutem są w dalszym ciągu odkryte sto lat temu solanki bromkowo-jodkowo-sodkowe.
W latach 60. i 70. XX wieku powstał port morski, który wraz ze szczecińskim utworzył zespół portów Szczecin–Świnoujście. W 1964 roku wznowiono żeglugę promową do Skandynawii.
W 1989 r. ratyfikowana została umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną w sprawie rozgraniczenia obszarów morskich w Zatoce Pomorskiej, która ustaliła przebieg granicy morskiej w rejonie Świnoujścia.
W grudniu 2006 podjęto decyzję o budowie w Świnoujściu na wyspie Wolin portowego terminalu LNG mającego podnieść bezpieczeństwo energetyczne Polski.
W wyniku ratyfikacji przez Polskę konwencji o poszukiwaniu i ratownictwie morskim oraz konwencji o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego, a także w obliczu świadomości coraz większego zagrożenia zanieczyszczeniem rozlewami olejów lub chemikaliów spowodowanego wzrastającym natężeniem ruchu statków w Kanale Kilońskim i Cieśninach Duńskich, postanowiono wybudować w Świnoujściu Bazę Zwalczania Zanieczyszczeń. Inwestycję tę wykonało w latach 2007–2008 przedsiębiorstwo NAVIMOR-INVEST z Gdańska. Obiekt został wybudowany na zakończeniu mola przy wejściu do Basenu Północnego i spełnia trzy główne funkcje:
- bazy specjalistycznych statków zwalczania zanieczyszczeń oraz statków ratowniczych,
- miejsca lokalizacji Pomocniczego Centrum Koordynacyjnego oraz
- centrum szkoleniowo-treningowego ratownictwa morskiego.
Środowisko naturalne Urząd Miasta Świnoujścia przedstawia, że gmina miejska obejmuje 44 wyspy – trzy zamieszkane oraz mniejsze niezamieszkane m.in.: UZNAM
wyspa przybrzeżna na Bałtyku na pograniczu Polski (województwo zachodniopomorskie) i Niemiec (powiat Vorpommern-Greifswald, Meklemburgia-Pomorze Przednie), zamykająca północnego zachodu Zalew Szczeciński.Powierzchnia 445 km², z czego w Polsce około 72km²; silnie rozczłonkowana, z licznymi półwyspami. Od lądu stałego oddziela wyspę cieśnina Piana, od wyspy Wolin – cieśnina Świna, natomiast sztucznie wykonany pod koniec XIX wieku Kanał Piastowski oddzielił od Uznamu wyspę Karsibór. Najwyższym szczytem jest Golm (69 m n.p.m.), położony przy granicy po niemieckiej stronie, tuż przy części Świnoujścia – Paprotnie.Z roczną średnią z 1906 godzin słonecznych, Uznam jest jednym z najbardziej słonecznych regionów w Niemczech i dlatego tam bywa określany mianem Wyspy Słońca (niem. Sonneninsel). Przed II wojną światową w Peenemünde został zbudowany poligon doświadczalny służący do badań nad pociskami V-1, później także V-2 (zob. Heeresversuchsanstalt Peenemünde
![[w innych językach]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/45/Translate_link_color_crop.svg){kind=small}
Wolin 
Wolin (niem. Wollin) – przybrzeżna wyspa należąca do Polski (powiat kamieński oraz Świnoujście), stanowiąca południowy brzeg Zatoki Pomorskiej. Od stałego lądu oddzielona jest cieśniną Dziwną i Zalewem Szczecińskim, a od wyspy Uznam cieśniną Świną. Ludność zajmuje się rolnictwem, rybołówstwem oraz czerpie dochody z turystyki. Wolin jest największą wyspą Polski w całości leżącą na terytorium Polski. Historia
Najstarsze ślady osadnictwa człowieka na terenie wyspy Wolin datowane są na okres młodszej epoki kamienia (4200–1700 r. p.n.e.). Po tej grupie ludności pozostały znaleziska archeologiczne w postaci ceramiki oraz kamiennych narzędzi. Pod koniec epoki brązu (1200–400 r. p.n.e.) na wyspie Wolin rozwijała się kultura łużycka, o której obecności świadczą ślady licznych osad oraz fragmentów ceramiki. W okresie rzymskim (400 r. p.n.e.–100 r. n.e.) wyspa zasiedlana była przez plemiona gockie, które w tym czasie przemieszczały się ze Skandynawii aż na tereny stepów nadczarnomorskich. Pozostawiły one po sobie liczne pochówki, wśród nich cmentarzysko na wzgórzu Młynówka koło dzisiejszego miasta Wolin. W te okolice docierali również mieszkańcy imperium rzymskiego, głównie kupcy poszukujący jednego z największych skarbów wybrzeża bałtyckiego – bursztynu. Pamiątką ich obecności.Wraz z początkiem wielkiej wędrówki ludów (IV–VI w. n.e.) na wyspę Wolin zaczęli docierać Słowianie. Obszar Wolina i okolic stanowił szczególnie korzystne miejsce dla rozwoju osadnictwa. Sąsiedztwo Morza Bałtyckiego oraz szlaki handlowe przechodzące przez te obszary ogólnie sprzyjały rozwojowi. Na tym terenie wykształciło się plemię Wolinian. Najstarsza informacja o Wolinianach (Veluzani) pochodzi z połowy IX w. Zamieszczona została ona w relacji zwanej Geografem Bawarskim. Według jej autora plemię posiadało siedemdziesiąt grodów, co czyniło je jednym z największych wśród plemion zamieszkujących dorzecza Odry i Wisły. Ich państwo plemienne obejmowało więc obszar około 1,2 tysiąca km². Badania archeologiczne potwierdziły dotychczas istnienie na tych terenach ponad sześciuset punktów osadniczych, pochodzących z okresu od VI do XII stulecia, w tym około dwudziestu grodów. Centralnym grodem plemienia był Wolin. Początkowo niewielka osada, powstała na przełomie VIII i IX wieku w najwęższym punkcie Dziwny, obok przeprawy łączącej wyspę z lądem stałym. Dzięki swojemu dogodnemu usytuowaniu przy szlakach handlowych oraz przy szlaku wodnym, łączącym ujście Odry z Bałtykiem, gród szybko się rozwijał. W przeciągu kolejnych dziesięcioleci Wolin stał się nie tylko prężnym centrum handlowym, ale także jednym z najbogatszych portów w tej części Europy. Sława jego docierała także poza granice ówczesnej Europy. Arabski kronikarz Ibrahim ibn Jakub, opisujący około połowy lat 60. X wieku kraje Słowian Zachodnich, wspominał o potężnym mieście nad Bałtykiem, które miało dwanaście bram. Inny arabski geograf i podróżnik Ibn Said al-Garnati (II poł. XIII w.) pisał o grodzie Lujanija (Wolin), gdzie znajdował się wielki port, najpiękniejszy na Bałtyku, stanowiący cel podróży wielu statków. Losy Wolinian szybko splotły się z losami powstającego państwa Mieszka I, którego celem było między innymi przyłączenie do swej monarchii terenów położonych u ujścia Odry. W roku 967 Wolinianie wraz z niemieckim banitą Wichmanem stoczyli bitwę z wojskami Mieszka I, wspieranymi przez posiłki jego teścia – Bolesława I Srogiego, księcia czeskiego. W wyniku tego starcia strona polska odniosła zwycięstwo, a sam Wichman zginął. Bitwa ta jest pierwszym udokumentowanym źródłowo sukcesem oręża polskiego. Nie oznaczała ona jednak zdobycia samego Wolina. Walki o całe Pomorze Zachodnie dopiero się rozpoczynały. Do około 972 roku udało się Mieszkowi opanować ostatecznie ujście Odry. Nie można jednak przesądzić, czy Wolin również włączony został bezpośrednio w granice monarchii wczesnopiastowskiej. Pod koniec wieku X miasto prowadziło jednak niezależną politykę. W tym okresie król duński Harald Sinozęby, wypędzony z kraju przez swego syna Swena Widłobrodego, swych ostatnich dni dożywał właśnie w Wolinie, gdzie zmarł w 987 roku. W roku 1007 Wolinianie wysłali samodzielnie poselstwo do króla niemieckiego Henryka II. Ostatecznie około roku 1007 doszło do obalenia władzy polskiej na terenie całej zachodniej części Pomorza. Okres walk z Mieszkiem I oraz późniejszej, ewentualnej zwierzchności Piastów nie przyczyniły się jednak znacząco do upadku samego Wolina. Miasto nadal imponowało ówczesnym podróżnikom swoją wielkością i bogactwem. Dzięki swemu trzystumetrowemu nabrzeżu portowemu, był to wówczas największy port na Bałtyku. Wolin zamieszkiwało około ośmiu-dziesięciu tysięcy ludzi. Dla porównania wczesnośredniowieczne Gniezno czy Poznań zamieszkiwało po około czterech tysięcy ludzi. Wspomniana w tej relacji latarnia morska jest jedyną znaną w tym czasie konstrukcją tego typu wśród Słowian. W dalszej części kronikarz wspominał o licznych kontaktach handlowych od Niemiec aż po Ruś. Jednak już w pierwszej połowie XI wieku rozpoczął się proces stopniowego ograniczania pozycji Wolina jako aktywnego ośrodka handlu morskiego. Wiązało się to między innymi z rozwojem konkurencyjnych portów pomorskich: Kołobrzegu, Szczecina oraz Gdańska. W przeciągu tegoż stulecia Wolinianie, prócz handlu, rozpoczęli trudnienie się nie mniej dochodowym korsarstwem. Wolin stał się szybko portem uznawanym za gniazdo słowiańskich piratów, nazywanych chąśnikami. W roku 1043 król Magnus I Dobry za pustoszenie wybrzeży duńskich zorganizował odwetową wyprawę na Wolin. Najazd nie załamał ostatecznie Wolinian, którzy nie zaprzestali swojej korsarskiej działalności. W roku 1098 Wolin przeżył kolejną odwetową wyprawę duńską. Wojska króla Eryka I Zawsze Dobrego zdobyły podgrodzie, gdzie znalazły tyle bogactw, że zrezygnowały z dalszego oblężenia grodu. Wolin podniósł się także i z tej porażki. Karsibór
Karsibór (do 1945 niem. Kaseburg, Caseburg) – wyspa między Zalewem Szczecińskim i Starą Świną, w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w Świnoujściu; poza Uznamem i Wolinem jedna z trzech zamieszkałych wysp (z 44), na których leży miasto Charakterystyka Leży przy północnej części Zalewu, na południe od wyspy Wolin, od której oddzielona jest Starą Świną. Wyspa powstała przez przekopanie południowo-wschodniego półwyspu wyspy Uznam Kanałem Piastowskim (bud. 1874–1880), który skrócił drogę wodną ze Świnoujścia do portu w Szczecinie. W północno-zachodniej części połączona jest Mostem Piastowskim z wyspą Wolin (Ognica).Wyspa ma ok. 14 km² powierzchni. Są to głównie równiny zajęte przez nieużytki, pastwiska i plantacje trzciny. W zachodniej części pokrywają ją Lasy Karsiborskie (pow. ok. 4 km²). Od południa otoczona jest wodami Zalewu Szczecińskiego. Na północy granicę Karsiboru stanowią ramiona Starej Świny – Rzecki Nurt i Młyńska Toń. Na wschód rozciąga się kraina ponad 40 wysp wstecznej delty Świny, z których większe to Warne Kępy, Wielki Krzek i Karsiborska Kępa.
Nazwa wyspy pochodzi od nazwy wsi (obecnie części miasta Świnoujścia) – Karsiboru. Jest to bardzo stara pomorska nazwa. Obowiązuje od 1945 roku. W dialektach zachodniopomorskich „karś”, „karśniawy” znaczyło „lewy”, nazwę wyspy można zatem tłumaczyć jako „bór po lewej stronie mniejsze niezamieszkane: Chełmek 
Chełmek (także Mielino, Mielin, Wielkie Mielno) – wyspa między Świną a Kanałem Mielińskim w Świnoujściu. Charakterystyka Powstała w wyniku przekopania Kanału Mielińskiego w 1911 i podzielenia dawnej wyspy Mielin – na Chełmek i obecny półwysep Mielin.Wyspa jest niezamieszkana przez ludzi, w najszerszym miejscu ma około 440 m szerokości i jest długa na ok. 3,5 km.Wyspa znajduje się w granicach portu morskiego Świnoujście. Większa część wyspy bez północnego cypla długości ok. 450 m objęta jest obszarem ochrony siedlisk „Wolin i Uznam”.
Północny cypel wyspy posiada nabrzeże.Przed 1945 teren ten składał się z 2 wysp o niemieckich nazwach Buschwiese i Grüner Holm, które były połączone umocnieniami Kanału Mielińskiego oraz znajdowały się na nich stawy świetlne. W 1949 ustalono urzędowo dla części wyspy polską nazwę Chełmek oraz dla północno-wschodniej łąki nazwę Kaczy Ostrów Przyroda Polską część wyspy Uznam porasta w większości Świdny Las, mieszany z przewagą sosny, rozciąga się od południowo-wschodniego krańca wyspy nad Zalewem Szczecińskim (rezerwat przyrody Karsiborskie Paprocie), po zachodnie osiedla miasta i drogę krajową nr 93 na wschodzie oraz granicę polsko-niemiecką na zachodzie. Na występowanie konkretnej roślinności wpływa ukształtowanie terenu, a że jest ono dość specyficzne w związku z tym na terenach Świnoujścia i okolic panuje duże zróżnicowanie roślinności. Brzegiem lasu a ulicą Wojska Polskiego biegnie droga rowerowa prowadząca od centrum miasta do granicy państwowej. Obok ścieżki, u zbiegu ulic Wojska Polskiego i 11 Listopada znajduje się stacja kolejowa Świnoujście Centrum. Na terenie Świdnego Lasu leśnictwo Świnoujście (Paprotno).
- rezerwat społeczny Karsiborska Kępa na wyspie Karsibór; gnieździ się tutaj około 140 gatunków ptaków.
- rezerwat przyrody Karsiborskie Paprocie (florystyczny) – o powierzchni 38,10 ha; położony na najdalej wysuniętym na południe cyplu wyspy Uznam, ochronie podlega fragment wielogatunkowego lasu liściastego ze stanowiskami długosza królewskiego i wiciokrzewu pomorskiego.
- Delta Świny – obszar specjalnej ochrony ptaków. Występują w nim także: zbiorowiska solniskowe, szuwary kłociowe, wielopostaciowy szuwar trzcinowy.
- wydma szara i wydma biała wzdłuż brzegu morskiego, m.in. na Półwyspie Przytorskim.
super artykuł o twoim wyjeżdzie
OdpowiedzUsuńdziekuję przyjacielu
OdpowiedzUsuń